Rozdział 19 ~ Cause I know your secrets

To był pierwszy dzień, kiedy Carlos sprawował opiekę nad swoim pierworodnym. Nie pełną opiekę, bo w sądzie Kath wystąpiła ze swoją nieludzko długą przemową, o tym, jak odebranie dziecka wpływa na matkę, więc ona również miała przywileje rodzicielskie. Nie miał zielonego pojęcia, co zrobić z dzieckiem, więc wcisnął Danielowi telefon do ręki i zadowolony stwierdził, że po sprawie. I faktycznie było po sprawie przez godzinę, ale telefon się rozładował, w telewizji nic ciekawego, a dziecko głodne. Pena sprawdził wszystkie szafki i lodówkę. Nic prócz zupek chińskich, mrożonej pizzy, dwu litrową pepsi oraz dwóch butelek Bourbona nie znalazł.
- Pizza? Mama mówi, że to trujące i nie powinienem tego jeść. – Powiedział chłopiec, przypominając sobie, co Katherine mówiła o fast-foodach i mrożonkach.
- Nie słuchaj tej cholernej mamy, bo nie wiem, co ci zrobię. Pizza lub głodówka, wybieraj.
- Niech ci będzie, ale jeżeli mi nie zasmakuje to ugotujesz coś?
- Przypomnij mi, ile masz lat? – Zapytał Carlos, kiedy rozmrażał pizzę w mikrofalówce.
- Za dwa tygodnie cztery.
- Psychicznie, nie fizycznie.
- Coś około ośmiu… dziesięciu?

Danny’emu pizza przypadła do gustu. Lecz po nakarmieniu dziecka, malucha dopadła nuda. I nawet kreskówki straciły swój urok. Klocki nie bawiły, jak dawniej. Wielki pluszowy miś, nie wydawał się już taki pluszowy. Carlos wiedział, co to znaczy.
- Pojedziemy do dziadka? – Odezwał się Daniel, patrząc na ojca swoimi niewinnymi czekoladowymi oczami, którymi nikomu jeszcze nie udało się oprzeć.
- Nie rób tego.
- Czego? – Zapytał niewinnie chłopiec.
- Tych oczu zbitego szczeniaka.
- Proszę!
- Ugh, wisisz mi przysługę. – Powiedział Carlos, a potem uświadomił sobie, że mówi do trzy, prawie czterolatka. – Jesteś taki dziwny…
- Jestem twoim synem.
- No nie gadaj.

Zmuszeni do ciężkiej pracy przenoszenia pudełek pod nadzorem Mii, James, Kendall i April pomagali jej w wyprowadzce. Podczas gdy ostatnio Mia wchodząc do kuchni widziała nagiego faceta w samym fartuchu kuchennym, robiącego jajecznicę, dziewczyna stwierdziła, że to już czas na zmianę. Kupiła mieszkanie dwie ulice dalej. Małe, ale na jedną osobę w sam raz.
- Czemu my to robimy? – Zapytał James przynosząc kolejne pudełko z rupieciami.
- Ponieważ znam wasze sekrety. – Powiedziała Mia przeglądając jej stare ubrania.
- Ta, jasne. Udowodnij.
- Kiedy byłeś mały próbowałeś ut-
- Okej, okej. Rozumiem. Idę po kolejne pudełko. – Westchnął przegrany. Mii się to spodobało, zwłaszcza, że byli też inni słuchacze.
- A czemu to zrobiłeś?
- Miałem siedem lat, a on był wkurzający.
- Dlatego próbowałeś utopić swojego brata? – Spytała Mia, a April opuściła pudełko przez szok, który ją ogarnął.
- Sorki. – Wymamrotała blondynka i wróciła do tego, co robiła wcześniej

Kiedy nareszcie skończyli zaczęli świętować kupno nowego mieszkania. Dwa sześciopaki piwa zniknęły w mgnieniu oka, głośna muzyka denerwowała nowych sąsiadów, a grono imprezowiczów poszerzyło się o jakieś osiemdziesiąt osób. James tańczył z jakąś dawną znajomą Mii, był już lekko wystawiony, ale myślał w miarę trzeźwo. Zobaczył dwie znane obściskujące się buźki. Szatyn nie chciał skarżyć, więc udał, że niczego nie widział. Uśmiechnął się do dziewczyny przed nim, a potem obrócił się jeszcze raz do obściskiwaczy. Zamiast liżącej parki zobaczył swojego najlepszego przyjaciela okładającymi pięściami drugiego najlepszego przyjaciela. Od razu podbiegł do nich, rozdzielił Kendalla i Logana, zanim któryś stracił zęby lub śledzionę. Ludzie zebrali się dookoła, by zobaczyć czy ktoś jeszcze oberwie i jak wielka będzie drama. Czasami jest to ciekawsze niż telewizja.
- Co wy do cholery robicie?! – Krzyknął na nich James.
- Stoimy i się gapimy. – Odpowiedział jeden z gości.
- Nie wy, idioto. Wy! – Wskazał na swoich przyjaciół.
- To on się miział z moją siostrą! – Krzyknął zdenerwowany Schmidt.
- Ona ma osiemnaście lat, robi co chce, całuje kogo chce. – Logan próbował się usprawiedliwić, ale nie sądził, że to pomogło.
- Jeżeli się nie zamkniesz w tej chwili, zabiję cię. – Blondyn go ostrzegł. Henderson, więc zmienił taktykę.
- Wiesz co? W całowaniu jest świetna, ale w łóżku to po prostu bogini. – Logan wiedział, ze tylko bardziej nakręca swoje już dosyć zdenerwowanego przyjaciela, ale to sprawiało mu przyjemność.
- Okej, robi się jeszcze bardziej nieprzyjemnie… Może pójdziemy na zewnątrz, by nie psuć innym zabawy? – Powiedział James, a wszyscy ludzie się rozeszli.

I w Pena uległ synowi zawiózł go do swojego ojca. Człowieka, który zawsze będzie uważał, że jego syn zmarł dwadzieścia sześć lat temu, a osoba, która właśnie pukała do jego drzwi była mordercą. Mężczyzna ledwo otworzył drzwi, a widząc Carlosa już zaczął je zamykać, ale zobaczył swojego wnuka. Uśmiech pojawił się na jego twarzy. Z radością powitał Danny’ego, a na własnego syna nie miał ochotę patrzeć. Tak więc, Carlos się ulotnił, jak najszybciej. Pojechał do domu, odpoczął dwie godziny, pograł na konsoli i o dwunastej w nocy wyszedł. Zdążył do Mii i widział całą akcję. Podszedł do głównej bohaterki tego wydarzenia.
- No to ładnie… Nie lepiej było zostać prze gościach z Mac’a? – Zapytał Latynos. Bella się zaśmiała i spojrzała błagalnie na przyjaciela.
- Błagam cię… Banda kolesi, którzy nie mieli co ze sobą zrobić po studiach, są przekonani, że kiedyś przyjdzie taka ja i zostawi im swój numer, zaczną się umawiać i wielka miłość. God, lubię się zabawić facetami i lubię seks. To proste. A z Logie’m kręcę od dwóch miesięcy, coś z tego może będzie, a może nie… Zależy, czy nie zginie z ręki Kendalla lub Kendall nie zginie z jego ręki. A gdyby pozabijali się nawzajem? Straciłabym chłopaka i brata… To znaczy obaj mnie wkurzają, ale…
- Nikt nie umrze, o czym ty gadasz? I skoro jesteś z Hendersonem… ohyda. To czemu do cholery sypiasz z innymi?
- Takie moje małe hobby. Całkiem ekscytujące, dajesz swój numer obcej osobie, zastanawiasz się czy zadzwoni. A kiedy to robi umawiasz się z nią. Najgorzej jest, kiedy papla bez sensu, wtedy można być wrednym, bo co stracisz? Zazwyczaj trwają do końca, ale nienawidzę, kiedy chcą się znowu spotkać. Wiesz ile razy zmieniałam numer? Masakra! – Brunetka wytłumaczyła mu wszystko po kolei.
- Muszę tego kiedyś spróbować. Kiedyś brałem syna do parku, dużo młodych matek, opiekunek lub starszych sióstr… Działało. – Uśmiechnął się na wspomnienie tych wszystkich pięknych, młodych kobiet. I sam zauważył niezłą laskę. – Muszę cię teraz opuścić…

Maslow i jego dwóch skłóconych kumpli wyszli za budynek. Nie było tam nikogo, kilka śmietników i szczurów szukających jedzenia. Obaj mężczyźni przeklinali się nawzajem, a James ich uspokajał. Szatyn, który już nie wiedział co robić po prostu powiedział.
- Okej, bijcie się skoro tak bardzo tego chcecie, ale nie przy ludziach! Jeszcze ktoś policje wezwie, a będziecie mieli obaj przesrane. – Przez chwilę patrzyli w milczeniu na Jamesa, a po chwili zaczęli się tłuc. Szatyn w tym czasie wyciągnął paczkę papierosów, wziął jednego, a resztę schował. W pewnym momencie myślał, że trzeba będzie urządzić pogrzeb, ale nagle jego przyjaciele przestali się tłuc. Zgodnie z jego planem.
- Przeszło mi. Wracamy? – Spytał Schmidt.
- Jaja sobie robisz? Spójrzcie na siebie. Jeden i drugi krwawi, do szpitala, nie na imprezę. – Powiedział James, który był lekko przerażony ich stanem.
- No, ale my się dobrze czujemy… Mamo. – Logan nienawidził, kiedy to James stawał się niańką, raz był wyluzowany, raz nadopiekuńczy.
- Dobra, daruje wam. Ale i tak nie pokażecie się tak ludziom. Do domu, do łóżka, bójeczek na dobranoc wystarczy.
- Kutas. – Henderson wyzwał go pod nosem.

^*^
W końcu napisałam. Długo to trwało. Ale jestem, chyba na stałe :P A jak u Was?