Rozdział 8 ~ If you die, I want your TV.

James wyszedł, jak najszybciej z domu. Spojrzał jeszcze na zegarek, przed wejściem do pojazdu. Znowu on będzie tym złym. Kiedy wszedł do auta, zaklął i spojrzał na wyświetlacz telefonu. Nie odebrał, tylko ruszył sprzed domu. Gdy był już przed miejscem spotkania, wybiegł z samochodu, jak opętany przez szatana ksiądz lub dzieciak bez internetu. Znowu jego telefon zaczął dzwonić i znowu nie odebrał, tylko wszedł do środka. Szukał rodziny w tym ogromnym pomieszczeniu pełnym stołów, krzeseł, stołów, ludzi i stołów. Tam było naprawdę dużo stołów. Szatyn rozglądał się i rozglądał, aż w końcu zobaczył swoją matkę rozmawiającą z jego bratem. James i jego brat nie mieli najlepszych kontaktów, a tak szczerze się po prostu nienawidzili. Tak, więc James wiedział, że ten wieczór zaliczy się do najgorszych. Podszedł do nich i przywitał się z każdym, w zamian za to usłyszał uwagę brata na temat spóźnialstwa. 
- Ciebie też miło widzieć, David. - James powiedział przez zaciśnięte zęby. Minęła minuta, a on już chciał stamtąd iść. - A gdzie pańska rodzina? - Szatyn zwrócił się do pana Browna.
- Spóźnią się. - Pan Brown odpowiedział. James zaczął się śmiać ze swojego brata, który zaliczył wtopę.
- Haha! Debil! - James wyzwał swojego młodszego brata.
- No chyba ty! - David mu odpyskował.
- Spójrz na swój ryj, a potem się wymądrzaj. - Szatyn próbował zdenerwować Davida.
- James, uspokój się. - Upomniała go matka, a chłopak przewrócił oczami.
- Czemu James? To on zaczął. - Maslow się obraził.
David zaczął mówić o tym, jaki to on mądry i doskonały, zaś jakie to James ma głupie pomysły i w ogóle jest cały głupi. Jamesowi wydawało się to śmieszne, David myśli, że Jamesa rusza to co on mówi, a tak naprawdę Jamesa interesował tylko wynik w Flappy Bird. Chłopak się mocno zdenerwował, kiedy prawie pobił rekord, a żona pana Browna wraz z ich córką raczyły w końcu przyjść. Szatyn niechętnie odstawił telefon i spojrzał na panią Brown, mruknął krótkie "Dzień dobry" i obrócił się w stronę dziewczyny.
- April? - Spytał ze zdziwieniem i wyzwał się w głowie od idiotów, bo nie skojarzył nazwisk.
- James? - Patrzyli się na siebie przez dwie minuty, a każdy obecny tam był lekko zdezorientowany.
- Wy się znacie? - Zapytała matka April.
- Tak mamo. Pamiętasz co mówiłaś o moich znajomych? O tych, co są debilami i nie powinnam się z nimi zadawać? James jest jednym z nich. - Dziewczyna powiedziała, a wszyscy zamilkli

Carlos oglądał telewizję z synem. Kompletnie nie rozumiał tej bajki o rybkach. To znaczy, Carlos uważał, że to rybki. Myślał o tej bajce i starał się zrozumieć. Spojrzał na Daniela w celu pomocy, ale chłopiec był tak zafascynowany bajką, że nie poczuł przeszywającego go wzroku Latynosa. Pena oglądał więc dalej, zaczął rozumieć o co chodzi, ale nie widział w tym sensu. Burmistrz podwodnego królestwa zgubił zegarek, a rybki musiały go znaleźć, tylko czy nie od tego była policja? Najwidoczniej trzy małe rybki same musiały to zrobić.
- Danny? - Powiedział Carlos. Mały chłopiec spojrzał na niego. - Dlaczego te rybki są takie głupie i nie poszukają tego zegarka w domu burmistrza? - Zapytał Latynos, a jego syn spojrzał na niego, jak na debila.
- Tato, to nie są rybki, to syrenki i nie są głupie! - Oburzył się trzylatek, a Carlos nie dostał odpowiedzi na pytanie.
Głośno westchnął i podniósł swój leniwy tyłek z kanapy, po czym ruszył do lodówki w celu znalezieniu jakiegoś piwa. Kiedy znalazł to czego szukał, wrócił do dziecka.
- Papa! Mama mówiła, że nie można pić alkoholu, bo się umiera. - Przestrzegł go chłopiec.
- A ja mówiłem, żebyś nie słuchał mamy. - Latynos zignorował przestrogę i się napił, po czym zaczął się dławić.
- Jak umrzesz, to ja chcę twój telewizor. - Powiedział Danny, kiedy Carlos nadal kaszlał.

Mia siedziała u siebie w domu, nic nie robiąc. A właściwie w domu jej matki, ale ona była tam tak często, jak James rozmawiał ze swoim bratem. Mia najchjętniej by się wyprowadziła, ale brakowało jej pieniędzy na mieszkanie. Z jej przyjaciół, tak naprawdę tylko James i Logan wyprowadzili się z własnej woli, może nie własnej kieszeni, ale z własnej woli to na pewno; rodzice Kendalla, jak i ojciec Carlosa wykopali ich z domu zaraz po osiemnastce; April zapewne wyprowadziłaby się, kiedy jej rodzice by zaproponowali. Blondynka nigdy nie myślała o wyprowadzce; a Bella była najmłodsza ze swojego rodzeństwa, jak i była córeczką tatusia i oczkiem w głowie mamusi. Mia wywaliła ze swojej głowy rodziców, jak najszybciej i zaczęła wspominać sobie chwile z dzieciństwa. Te wszystkie siniaki, złamane nogi i setki ubrań w piasku, kurzu i błocie. Usłyszała klucze w drzwiach i trochę się zdziwiła, że jej matka wróciła do domu, ale przestała być zdziwiona, kiedy kobieta wleciała do mieszkania obściskując się z jakimś gościem. Naprawdę nie miała ochoty wysłuchiwać odgłosów z sypialni, które by się zaraz pojawiły. Tak, więc niebieskowłosa wyszła z domu.

^*^
Kto nie lubi brata Jamesa? I kto się zastanawia dlaczego Danny jest taki mądry, a jego ojcem jest Carlos?
Mógłby ktoś zabrać tą Elkę ode mnie? Wszędzie tylko Love Me Like You Do... Dlaczego w poniedziałek wbiło więcej wyświetleń niż w czwartek? Co tam u Was? Widzicie? Jak nie krzyczę, to zadaję zbyt wiele pytań....